Achteraf gezien heb ik het hele kledingstuk in ieder geval nooit begrepen. Was je dan op zo’n moment conciërge ofzo? Die van het ouderwetse soort, met vet haar en vieze gele tanden? Ik kan me niet herinneren dat ik dat voor ogen had de keren dat ik met carnaval in zo’n ding heb gelopen. Zorgvuldig versierde ik mijn stofjas met allerlei teksten als LOVE en PEACE en de namen van vrienden, mijn favoriete band, prikte ik er buttons op, beplakte het ding met stickers en liet mijn moeder er carnavalsemblemen op naaien. Vervolgens maakte ik me zo mooi mogelijk op met glitters, sterretjes en oogpotlood en deed heel veel haarlak in mijn haar om die kuif maar zo bol mogelijk te krijgen. Maar wat ik nu voorstelde? In ieder geval geen conciërge. Het blijft een raadsel wat ik en al die andere jongens en meisjes toen wél wilde zijn door in zo’n ding rond te lopen…
Was je dan op zo’n moment conciërge ofzo? Die van het ouderwetse soort, met vet haar en vieze gele tanden?
Ik kom niet uit een gezin waar fanatiek carnaval werd gevierd. Hooguit gingen we een middag of avond weg en dan trok mijn vader altijd dezelfde afschuwelijk lelijke boerenkiel aan en mijn moeder een of andere rare jurk. Later kwam ik eens foto’s tegen van vóór mijn geboorte waarbij mijn ouders en brave ooms en tantes verkleed als oermensen en in andere ondefinieerbare outfits in elkaar gezakt hingen op de vloer. Ze hadden een nogal verwarde en meewarige blik in hun ogen. Zo te zien was die foto genomen aan het einde van een heel gezellig feestje waarbij veel alcohol was genuttigd. Dat is het leuke van carnaval: normen over wat wel en niet hoort worden opgerekt, meligheid is troef en je wordt niet raar aangekeken als je er belachelijk uitziet. Integendeel, het draagt juist bij aan de feeststemming.
Prins huppeldepup de zoveelste
Dat ik dit zo leuk vind aan carnaval maakt mij nog geen fanatieke carnavalsvierder. De hele poespas erom heen met een raad van elf, Prins Carnaval, sleuteloverdracht, boerenbruiloft en al die rituelen die bij carnaval horen, daar heb ik helemaal niks mee. Vooral het fenomeen van Prins huppeldepup de zoveelste die met carnaval zo’n cape en steek draagt terwijl hij met de handjes van links naar rechts zwaait. Ik word daar niet vrolijk van. Waar ik wél vrolijk van word zijn mensen die origineel, het liefst ‘fout’ en grappig verkleed zijn. Vorig jaar kwam ik bijvoorbeeld iemand tegen met een complete koffer op z’n hoofd waar hij allerlei vreemde spullen in bewaarde. Met een beetje drank op (toegegeven dat draagt er zeker aan bij) en de melige stemming waar je in verkeert, heb je dan ineens een absurd gesprek met een totale vreemde en een hoop lol.
Ben ik dan zelf iemand die anderen aan het lachen maakt met een grappige carnavalsoutfit? Die het durft om er belachelijk bij te lopen? Ik moet toegeven dat ik net als veel andere vrouwen er toch vooral nog ‘leuk’ uit wil blijven zien. Drieëntwintig jaar geleden ging ik verkleed als sexy verpleegster. Ik kwam een nogal foute Elvis tegen en besloot om niet met m’n vriendin waar ik zou blijven slapen mee te gaan. Ik koos ervoor om in mijn eentje om 02.00 uur in de ochtend carnaval te vieren met een wildvreemde Elviskloon en zijn vrienden. Hij bleek de liefde van mijn leven te zijn. Zou hij ook naar me toe zijn gekomen als ik die stofjas van 10 jaar daarvoor aan had gehad? Of als ik verkleed was geweest als banaan? Ik heb er zo mijn twijfels over …
