Dit beeld roept eerder woorden op als gevoelig, lief, kwetsbaar en broos. Woorden die heel goed aangeven wat voor meisje ik toen was.
Ik was verlegen en voorzichtig, een meisje dat eerst de kat uit de boom kijkt. Niet het uitbundige type kind dat blakend van zelfvertrouwen de wereld verkent. Mijn vader noemde me ook wel liefkozend zijn ‘goeike’, ‘doebeske’ en ‘stumpertje’. Als ik deze foto zo weer zie begrijp ik met terugwerkende kracht de koosnamen die mijn vader voor me had wel.
Voor een heel bijzonder meisje
Dat ik breekbaar en kwetsbaar was, is zeker waar. Wat anderen deden en zeiden had best veel invloed op mij. Ik weet nu nog dat ik als kind een verjaardagskaart van mijn oom en tante kreeg waarop naast de felicitatie ‘Voor een heel bijzonder meisje’ geschreven stond. Dat maakte indruk. Was ik dat echt? Een bijzonder meisje? In de 3e en 4e klas van de lagere school was meneer Hans mijn leerkracht. Hij zag meer dan dat kwetsbare, dromerige ‘goeike’. Hij gaf kinderen de ruimte om zichzelf te zijn. Zijn lessen waren creatief, niet volgens het boekje, vol muziek en dans … ik bloeide daar helemaal op! Mede door hem kroop ik uit mijn schulp en veranderde van een erg verlegen meisje naar een kind dat zich al een stuk beter durfde te laten zien.
Toch bleef dat kwetsbare en het voor mijn gevoel onvoldoende zichtbaar zijn, een rol spelen. Als dertiger deed ik via mijn toenmalige werkgever, de Rabobank, een training ‘Persoonlijke Effectiviteit’. Nog steeds was ik niet de persoon die ik wilde zijn. Ik wilde graag krachtiger overkomen, een succesvol, kleurrijk en authentiek persoon zijn. Zo iemand die vol zelfvertrouwen in het leven staat, die geluk, trots en kracht uitstraalt en liefst ook nog een inspiratie is voor anderen.
Succes als ondergang
Ik heb vast iets geleerd van die training, maar nu pas, als veertiger, durf ik te zeggen dat ik het begin te snappen. Ik verwarde krachtig, gelukkig en authentiek zijn met succesvol en populair zijn. Maar niets is minder waar. Succes en populariteit maken misschien dat je door veel mensen als voorbeeld wordt gezien. Succesvolle personen zijn immers veelal charismatisch, talentvol en stralen kracht en authenticiteit uit, maar dat zegt niet persé iets over hoe gelukkig en (veer)krachtig ze daadwerkelijk zijn. Kijk bijvoorbeeld naar het lot van succesvolle beroemdheden als Avicii, George Michael, Amy Winehouse, Michael Jackson, Elvis Presley en veel anderen die door miljoenen mensen worden bewonderd. Blijkbaar hadden zij onvoldoende (veer)kracht om te dealen met de druk die het beroemd zijn met zich meebrengt. Zij raakten zichzelf kwijt en gingen ongelukkig ten onder aan hun succes en populariteit. Al is het misschien niet helemaal vergelijkbaar, ook in het ‘gewone leven’ kan de druk van de buitenwereld voor succesvolle mensen teveel worden en blijken zij niet zo sterk en authentiek als gedacht.
Wat ik lange tijd deed, is opkijken naar populaire en succesvolle mensen met de gedachte: ‘Zo zou ik ook wel meer willen zijn’. Of ik zocht naar personen die mij zouden kunnen helpen in mijn zoektocht naar mezelf. Dat heb ik nu niet meer. Me laten inspireren door anderen is één ding (en dat is prima), mezelf verloochenen iets anders. Ik weet nu dat ik goed ben zoals ik ben. Ik haal de kracht vooral uit mezelf.
Dankbaar
Is dat kleine broze meisje van toen dan helemaal verdwenen? Ben ik nu krachtig, vol zelfvertrouwen en (zichtbaar) mezelf? Nee, niet echt. Dat kwetsbare meisje van vroeger is er nog steeds. Zeker de afgelopen weken. Het lukte het me even minder goed om positief te zijn. Doordat mijn leven, vooral de laatste jaren, totaal anders loopt dan ik me had voorgesteld, ben ik vaak behoorlijk onzeker over of ik het allemaal wel goed doe en of ik het niet beter had kunnen doen. Toch hebben verwachtingen die niet uitkomen me naast onzekerheid en teleurstelling ook veel moois gebracht. Ik heb een enorme persoonlijk groei doorgemaakt. Ik heb geleerd om te gaan met zware tegenslagen en weet hoe ontzettend belangrijk het is om dankbaar te zijn voor wat goed gaat. Ik besef iedere dag opnieuw dat niets vanzelfsprekend is en dat de uitdaging eruit bestaat het beste van de situatie te maken. In tegenstelling tot vroeger ben ik voortaan ook veel beter in staat, naast de kracht in mezelf, ook de kracht van anderen te zien. Ik durf er zelfs gebruik van te maken door hulp te vragen op momenten dat het echt even niet gaat, hoe moeilijk ik dat ook vind.
Ik prijs mezelf dan ook gelukkig en ben dankbaar voor de mensen die ik om me heen heb en die om mij geven. Zij zijn er voor me wanneer ik ze keihard nodig heb en ik blijf knokken omdat ik er voor hen wil zijn als ze mij nodig hebben. Ik merk dat ik daarom ook eerder kies voor mezelf, door alleen iets te doen als het echt goed voelt.
Eng
Dus plaats ik nu pas deze column, ook al heb ik deze weken geleden al geschreven. Ik vind het nog steeds eng, maar ik doe het omdat ik op dit moment wel sterk genoeg in mijn vel zit om een stukje van mezelf te laten zien. Het voelt weer goed om iets de wereld in te slingeren en het zou leuk zijn als er, al zijn het er maar een paar ?, mensen zijn die met interesse deze column lezen en wie weet er zelfs door geïnspireerd raken.
Kiezen voor wat op dit moment goed voor me is, dankbaar zijn voor wat wél goed gaat, mijn grenzen stellen … Ik kan trots zijn op mezelf. Op dat lieve, kwetsbare meisje dat nog steeds in mij schuilt, maar vooral op de sterke vrouw die ik voortaan ben. Zichtbaar of onzichtbaar voor de buitenwereld, het maakt mij niet meer uit.
