In mijn hoofd popt opeens de volgende liedtekst op:
Ze zeggen: “Er is haast geen tijd”
En hebben daarom altijd haast en spijt
Dat deze dag niet langer duren wou
…
Want wat ook een ander zegt
Er is tijd genoeg
Voor jou, voor mij, voor iedereen
Het is een tekstfragment uit ‘Tijd genoeg’, mijn favoriete lied van Doe Maar. Een geruststellende en toepasselijke tekst, die ik wel vaker in mijn hoofd krijg en waarbij ik vooral de zin ‘er is tijd genoeg’ voor mezelf herhaal als ik weer eens loop te rennen omdat ik teveel op één dag wil doen. Ik ben namelijk zo iemand die bijna altijd tijd te kort te komt.
Alle tijd van de wereld
Hoe is dat eigenlijk mogelijk? Dat ik tijd als iets schaars ervaar en anderen alle tijd van de wereld lijken te hebben? Wat beïnvloedt iemands tijdsbeleving?
Ik las in een artikel uit het Parool dat op basis van de ervaring die je opdoet de manier waarop je tijd waarneemt wordt geconcludeerd. Dat je brein steeds moet inschatten hoe de tijd verstrijkt en dat dit vaak niet gelijk met de klok loopt. Bij een heftige (zowel positieve als negatieve) gebeurtenis met veel emoties schatten je hersenen in dat deze periode lang duurde. Volgens mij heeft dat alles te maken met wat je zintuigen tijdens zo’n gebeurtenis te verwerken krijgen. Je ogen, oren, reuk en tast zorgen voor veel en intense prikkels die je hersenen moeten verwerken, dat neemt ruimte en dus als het ware tijd in beslag. Het is dus de intensiteit waarmee je de tijd doorleeft die je een maatstaf geeft, of iets lang of kort duurt. Als je je verveelt (wat is dat ook alweer?) dan is het enige dat je voelt de tijd die wegtikt, en kan de tijd voor je gevoel ook langzamer gaan. Heb je plezier, dan ben je je minder bewust van tijd en lijkt deze juist voorbij te vliegen.
Dat zou dus betekenen dat ik, omdat ik bijna altijd het gevoel heb dat ik tijd te kort kom, ieder uur, iedere minuut plezier beleef! Hoera!!! Was het maar waar, mijn probleem met tijd is juist dat ik het vaak moeilijk vind om te ervaren dat er meer dan genoeg van is. Als kind lukte dat wel, toen leek bijvoorbeeld de zomervakantie een eeuwigheid te duren. Ik had alle tijd, een lange vakantie, zelfs een heel lang leven lag nog voor me. Niet dat je daar als kind bewust bij stil staat, maar toch. Het gevoel dat de tijd te snel gaat, zal dus ook zeker wel met ouder worden te maken hebben. Mijn leven zit er namelijk hoogstwaarschijnlijk voor meer dan de helft al op.
Spannend en intens
Wat ook met de jaren komt is het besef dat je steeds minder vaak dingen voor het eerst zal meemaken. Tot een aantal jaren geleden stond ik daar totaal niet bij stil en ging het ondernemen van zo veel mogelijk activiteiten, het (vol) plannen van mijn agenda als vanzelf. Ik had dat nodig, dat was in mijn ogen ‘leven’. Zeker tot halverwege de dertig, toen ik veel mooie gebeurtenissen voor het eerst mocht meemaken, heb ik die vooral onbewust maar intens ervaren. Ga maar na, de eerste keer kus, verkering, voor het eerst alleen op vakantie gaan, verliefd zijn, een huis kopen, trouwen, zwanger zijn, een bedrijf starten … alles wat je voor het eerst meemaakt is spannend en intens en het worden de mooie herinneringen voor later.
Het klinkt misschien heel sneu, maar het geloof dat ik nog steeds tijd genoeg heb om alles wat ik in het leven nog wil doen/meemaken ook daadwerkelijk ga ervaren brokkelt wel een beetje af. Juist nu ik me veel meer bewust ben van de tijd en weet dat ik waarschijnlijk al over de helft van mijn leven ben. Is het dan niet gewoon een kwestie van doen? Niet zeuren maar actie ondernemen en er voor gaan? Die bucket list maken met al mijn wensen voordat het te laat is? No way. De wensen die ik heb laten zich niet vangen in een lijstje. En de bekende, populaire wensen die net als ik veel mensen koesteren heb ik gelukkig al mee mogen maken. Ik heb mooie reizen gemaakt, feest gevierd op het strand, naakt gezwommen, de zon op prachtige plaatsen onder zien gaan, met mijn gezin veel leuke dingen ondernomen, mijn favoriete band live gezien en zo kan ik nog wel even doorgaan …
Het onverwachte
Ik ben dus niet zo van de bucket list en hou het liever op de fuck it list. Met dingen die ik bewust niet meer doe, omdat niets moet, maar alles kan, nog open staat of zou kunnen gebeuren. Geen hooggespannen verwachtingen, maar meebewegen met het leven. Ik omarm dat wat op mijn pad komt, en stap over de drempel bij deuren die opengaan. Dan kun je het onverwachtse meemaken, ongeacht leeftijd. En als me het gevoel bekruipt dat ‘I am living too fast to slow’ dan onderneem ik actie om meer uit het leven te halen en zoek ik het bewust op.
Maar het onverwachte, het nieuwe, iets wat je nog nooit eerder hebt meegemaakt blijft toch het leukst. Zo werd ik pas geleden blij verrast door mijn zus en haar vriend. Zij hadden voor mij een rit achterop de Harley Davidson geregeld, want ze wisten dat ik dat graag nog een keer wilde meemaken.
Ik zit achterop een Harley en met 130 km/u scheuren we over de snelweg. De snelheid geeft me een kick, ik voel me vrij en ervaar niets anders dan de wind die langs mijn gezicht strijkt. Tijd speelt geen rol, ik heb geen haast en weet niet wat de dag mij nog meer gaat brengen.
