Iedereen lijkt er tegenwoordig een te hebben. Een passie. Voor koken, voor het werk, voor burlen (het imiteren van brullende, loeiende en kreunende geluiden van een bronstig edelhert, er bestaat zelfs een Nederlands Kampioenschap van) voor zingen, voor wandelen, voor treinen … Noem maar iets en er is wel iemand die er een passie voor heeft.
Er zijn online tests, lifecoaches, (zelfhulp)boeken, trainingen, blogs, allemaal om je te helpen je passie te ontdekken. Sommige coaches en trainers hebben er zelfs hun werk van gemaakt. Zij helpen anderen bij de zoektocht naar hun passie. Die trainers en coaches zeggen vaak zelf hun passie in dit werk (op zoek naar andermans passie) te hebben gevonden.
Wat ik me dan afvraag: Is een passie niet iets wat gepaard gaat met zo’n sterk gevoel, zo’n intense drive, dat er geen zoektocht, coach, zelfhulpboek of wat dan ook voor nodig is? Dat het bezig zijn met je passie als het ware bijna vanzelf gaat, omdat je niet anders kan? Is het misschien te vergelijken met iemands roeping? Denk aan de docent die moeiteloos lesgeeft en waarbij kinderen bijna als vanzelfsprekend het beste uit zichzelf halen. Of de verpleegster die zo perfect past in haar rol als verzorgende, dat je het gevoel hebt dat ze voor het vak is geboren. Zijn die mensen met hun passie, hun roeping bezig?
Waar gingen je ogen vroeger van glimmen?
Uit twijfel of ik het begrip ‘passie’ eigenlijk wel goed interpreteer ben ik de betekenis eens op gaan zoeken. Volgens de woordenboeken is passie het sterke gevoel van liefde, hartstocht, een sterk verlangen naar iets. Ervaren alle mensen die roepen met hun passie bezig te zijn dan echt een sterk gevoel van liefde? Of is het iets wat vooral heel wenselijk is om te zeggen? Nu lijkt het wel of het hebben van een passie voor je werk of hobby een must is. Anders is het zéker zaak deze te achterhalen! Bijvoorbeeld door te kijken wat je als kind heel leuk vond. Door antwoord te krijgen op de vraag: Waar gingen je ogen vroeger van glimmen?
Ik heb daar ook over nagedacht, want ik wilde ook wel mijn passie ontdekken. Waar hield ik als kind van? Soms vond ik het leuk om verhaaltjes te schrijven. Zingen, dansen, muziek luisteren en toneelstukjes opvoeren vond ik geweldig. Ook al was ik een verlegen meisje, als ik iets mocht uitvoeren voor een publiek (mijn klasgenootjes), dan verdween de angst en durfde ik mezelf te laten zien. Het lijkt me dan ook nog steeds supergaaf om bijvoorbeeld zangeres van een band te zijn. Gelukkig heb ik voldoende zelfkennis om in te zien dat niemand daar op zit te wachten. Ik kan namelijk niet zingen.
Zelf muziek maken, zou ik daar hartstochtelijk mee bezig kunnen zijn? Ik heb weleens wat lafhartige pogingen gedaan om te leren drummen en later pianospelen, maar dat was niet zo’n succes. Toneelspelen dan? Ook dat heb ik lang geleden gedaan. Ik vond andere dingen uiteindelijk belangrijker en ben daar toen na een jaar mee gestopt. Dansen doe ik trouwens nog steeds, sinds kort probeer ik naast yoga wekelijks aan Zumba mee te doen en daar beleef ik inderdaad veel plezier aan. Wel hoor ik soms zo’n stemmetje in m’n hoofd dat me er fijntjes op wijst dat die danspasjes er vrij belachelijk uitzien op mijn leeftijd en dat ik toch vooral blij moet zijn dat er geen publiek is.
Gewoon leuk om te doen
Zit ik voortaan dan iedere maandagavond op de bank met een sterk verlangen om mee te doen met Zumba? Nee. Soms moet ik me er echt toe zetten om op te staan, m’n jas aan te trekken en mijn behaaglijk warme huis te verlaten. Ben ik op dit moment hartstochtelijk deze blog aan het schrijven? Nee. Ik vind het gewoon leuk om te doen. Net als zingen (in de badkamer), autorijden terwijl ik luister naar muziek, gezellig eten met vrienden, wandelen met de hond, een cake bakken met mijn dochter, genieten van een optreden, een nieuwe stad ontdekken, rommelen in de tuin …
Hartstocht en passie ervaar ik in de liefde, niet in werk of hobby.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het superfijn voor al die mensen die hartstochtelijk met werk, (top)sport of hobby bezig zijn. Ik geloof heus dat het bestaat, maar misschien is het niet voor iedereen weggelegd. Hoe je iets ervaart kun je namelijk niet opleggen. De lat hierin hoog leggen is volgens mij ook niet wenselijk. Want wat als je het gevoel hebt dat je faalt, omdat je geen passie in de vorm van werk of hobby hebt? Dan maar doen alsof? Leggen we onszelf niet al veel te veel op?
Iets of meerdere dingen gewoon leuk vinden om te doen is ook prima. Ervaar je daarnaast een sterk gevoel van liefde voor je naasten, dan mag je je heel gelukkig prijzen. Dan heb je net zo goed een passie.
